Psychonauts 2

Czy ziarno nie jest po prostu bombą w zwolnionym tempie?" to jedna z wielu kwestii z Psychonauts 2, o której wciąż myślę, kilka dni po jej ukończeniu. Jest to zdanie wypowiedziane do głównego bohatera, Razputina Aquato, gdy ten bada mentalny świat samotnego ogrodnika. W rzeczywistości ogrodnik żyje samotnie w wieży obleganej przez skrzące się rośliny. W swoim umyśle jest uwięziony na jałowej wyspie w oceanie wspomnień.

Brzmi to jak głupi dodatek, ale w kontekście, w którym się pojawia, jest bardzo głębokie. Gdy Raz dryfuje między zatokami na dryfujących drzwiach, na powierzchnię wypływają zakorkowane butelki, zawierające dioramy trudnych momentów z przeszłości ogrodnika. Głęboko w tych szklanych więzieniach kryją się bolesne prawdy, wypaczone i wyolbrzymione przez lata izolacji i żalu. Ale w głębi Raz znajduje również świecące nasiona.

Raz może zabrać te nasiona z powrotem na wyspę i zasadzić je, by wyhodować zdrowsze wspomnienia dla ogrodnika. Ale, co zrozumiałe, ogrodnik waha się, czy pozwolić ci je zabrać. Jest zadowolony ze swojego ogrodu takim, jaki jest, a nowe wspomnienia oznaczają tylko więcej potencjalnych udręk. "One zawsze zaczynają się od małego, prawda" - mówi, opowiadając o kolejnym nasionku. "Ale potem rosną i rosną, i powodują tyle bólu". Twoim zadaniem jest pokazać mu, że może być inna droga.

Takie jest założenie jednej z najbardziej kreatywnych i poruszających misji w Psychonauts 2, nowoczesnej platformówce 3D pełnej wyobraźni i empatii. Opis otwierający grę może sprawić, że pomyślicie, że jest to mroczna gra, i choć porusza ona wiele złożonych tematów związanych ze zdrowiem psychicznym, warto zauważyć, że zawsze jest w niej nadzieja i uzdrowienie, z dużą dozą humoru. To jak grywalny film Pixara z eklektyczną reżyserią. Małe dzieci bez wątpienia wyniosą z niej wiele, ale mogą też wrócić do niej kilkadziesiąt lat później i jeszcze bardziej się z nią zżyć.

Psychonauts 2 to także długo oczekiwany sequel Psychonauts, kultowego klasyka, który pojawił się na konsoli Xbox w 2005 roku. Podobnie jak pierwowzór, sequel jest platformówką logiczną, której akcja rozgrywa się głównie w zbiorowej nieświadomości. Niewiele się zmieniło w kwestii rozgrywki, ale pytania, które chce zadać, są o wiele bardziej aktualne szesnaście lat później. Gdybyśmy mogli umieścić małe drzwiczki na twoim czole i zajrzeć do środka, co byśmy zobaczyli? Czy moglibyśmy lepiej zrozumieć siebie nawzajem i być może wykorzystać to, co znajdziemy, by się wyleczyć?

Wszystkie te pytania interpretujemy poprzez Raz'a, dziesięcioletniego dzieciaka, którego jedynym celem jest zostać prawdziwym członkiem Psychonautów, grupy tajnych agentów, którzy pilnują pokoju badając wnętrze ludzkich umysłów. Grany z niezwykłym wdziękiem przez Richarda Horvitza, rewelacyjny pogląd Raza na Psychonautów zderza się z trudną sytuacją organizacji. Raz, który w oryginale uratował świat, przybywa do tajnej siedziby Psychonautów tylko po to, by zostać wepchniętym do programu stażystów i wysłuchać wykładu o niebezpiecznym krecie. Dzielny piesek zostaje pozostawiony, by rozwiązać kolejny spisek, uzupełniony przez starych przyjaciół i kilku nowych członków obsady, którym głosu użyczają największe talenty, takie jak Elijah Wood i Jack Black. Dialogi Tima Schafera są typowo fantastyczne, zabarwione humorem i dowcipem na każdym kroku.

Tym razem jest to bardziej spójna i zwięzła opowieść, zagłębiająca się w nienawidzącą psychików rodzinę cyrkowców, którą Raz zostawił za sobą, oraz w mroczną historię organizacji Psychonauts i jej założycieli. Double Fine konsultowało się z ekspertami w dziedzinie zdrowia psychicznego, aby uzyskać informacje na temat zawartości sequela, co doprowadziło studio do zadawania bardziej skomplikowanych pytań w Psychonauts 2. Psychonauci mogą wchodzić do ludzkich umysłów i wpływać na nie... ale czy powinni? Gra stawia czoła odpowiedzialności, jaką ponoszą Psychonauci, gdy ugniatają szarą masę innych ludzi. Gra wykorzystuje również efekt Rashomona, badając wiele interpretacji jednego wydarzenia poprzez umysły wielu ludzi, co prowadzi do doskonałej fabuły, z wieloma satysfakcjonującymi zwrotami akcji.

Walka pozostaje wierna odczuciom z oryginału, choć niektóre z jej ostrzejszych krawędzi zostały zeszlifowane. Z natury jest to bijatyka, ale poza ciosami Raz'a, możesz użyć przycisków na ramieniu i spustów, aby podpalać wrogów, spowalniać ich, przyciągać do siebie i rozwalać na kawałki. Często robi się gorąco, a gra oferuje doskonałą krzywą uczenia się, ponieważ konsekwentnie wprowadza nowych wrogów ze specyficznymi słabościami.

Musisz spowolnić Ataki Paniki, aby z nimi walczyć, i musisz wysadzać Złe Pomysły, zanim wybuchną ci w twarz. Moim ulubionym wrogiem jest Zły Nastrój, wielka, bazgrołkowata burza, która zasłania ci widok. Raz musi użyć na niej Jasnowidzenia, aby zrozumieć, dlaczego tak się czuje, dzięki czemu może ją zniweczyć. Sposób, w jaki Psychonauts 2 realizuje te mentalne manifestacje jako mechanikę rozgrywki jest tak uroczy, i utrzymuje się przez całą drogę aż do walk z bossami, które są wielkimi epickimi starciami, testującymi twoje opanowanie mocy Raz'a.

Jedyną rzeczą, za którą tęskniłem, było rozwiązanie pozwalające na nieco łatwiejsze zarządzanie umiejętnościami Raza, gdy jesteś w samym środku walki. Nie ma tu, że tak powiem, kółka do broni, więc w bitwie lub podczas przejścia po platformie będziesz musiał wyciągnąć menu, aby przypisać potrzebne ci moce. Może to być nieco frustrujące, zwłaszcza gdy chcesz odsłonić słabości i przygotować wielkie combo. Fajnie byłoby mieć sposób na przełączanie się między przypisanymi profilami mocy, aby utrzymać immersję. Czasami zdarzało mi się też ucinać linie dialogowe przez omyłkowe zadawanie obrażeń lub przechodzenie poziomów przez pomyłkę, co było powodem do wstydu, ale to również bardzo trudny problem do rozwiązania w platformówce o dużej narracji.

Mówiąc o platformówkach, poruszanie się w Psychonauts 2 jest doskonałe, z przyjemnym uczuciem pędu, gdy odbijasz się na lewitującej Bańce Myśli i skaczesz w powietrzu, by dotrzeć do fajnych przedmiotów do zebrania w grze. Ich poszukiwanie jest bardzo satysfakcjonujące: Figurki Mentalne opowiadają małe historie, a Krypty Pamięci odblokowują wyparte wspomnienia, podczas gdy Half-A-Mind's (łapcie!) pozwalają zwiększyć pasek zdrowia Raz'a, gdy zgnieciesz razem cały zestaw. Ponownie, połączenie świetnej rozgrywki z pomysłowymi koncepcjami jest tym, co czyni Psychonauts 2 tak wyjątkowym dreszczykiem emocji. Bez wątpienia jest to gra niepodobna do niczego innego, w co będziesz grał w tym roku.

Ukończenie Psychonauts 2 zajęło mi około 15 godzin, a byłem dość skrupulatny jeśli chodzi o przedmioty do zebrania. Dobrą wiadomością jest to, że po ukończeniu gry, wciąż jest wiele do zrobienia w stanie post-game, jak ścigać Rank 102 i zakończyć questy poboczne. Obecnie szukam moich ostatnich przedmiotów z Scavenger Hunt i tropię figmenty w pojedynczych cyfrach. Z łatwością mógłbym się też skusić na kolejną rozgrywkę, ponieważ wyobrażam sobie, że ponowne przeżycie tej historii, znając konsekwencje jej ostatniego aktu, byłoby satysfakcjonujące.

Czasami popełniałem błąd myśląc, że poziom przedkłada wizualny pomysł nad koncepcję zdrowia psychicznego, ale za każdym razem udowadniałem, że się mylę, gdy scenografia była używana do przemyślanego zbadania stanu, którego nie spodziewałem się zobaczyć.

Jedna z misji wprowadza moc archetypowej projekcji, każąc ci zbadać osobowości danej osoby, uosabiane przez różne książki, które zostały zamknięte przez dominującą bibliotekarkę w świecie stworzonym z papieru. To było wciągające i skłoniło mnie do zastanowienia się nad analogią Sylvii Plath do drzewa figowego. Myślę, że wspaniałą rzeczą w dynamicznej tematyce Psychonauts 2 jest to, że ludzie będą mieli bardzo różne rzeczy z każdego z poziomów, biorąc pod uwagę szeroki zakres koncepcji, które poruszają.

Sam zmagam się z problemami zdrowia psychicznego i jeden z poziomów, opowiadający o lękliwym koledze, który musi zmierzyć się z programem kulinarnym opartym na zegarze, bardzo wiele dla mnie znaczył, aż do przypadkowego żartu, w którym właściciel umysłu błędnie odczytał pięciominutowy zegar jako pięć sekund. Brzmi to głupio, ale znam te uczucia i już to kiedyś robiłem, i to było po prostu urocze, że mogłem się roześmiać z czegoś, co często mnie boli, obok całej empatii.

Ambitne pomysły, które Double Fine realizuje w ramach pojedynczych poziomów, naprawdę mogłyby być grami samymi w sobie, więc powstrzymam się przed opisaniem ich wszystkich w szczegółach, bo nie chcę was pozbawić kilku zachwycających niespodzianek. Misje przypominały mi absurdalne, wymyślne środowiska, które z miłością powoływano do życia w oldschoolowych grach przygodowych w czasach ich świetności. Czułem się jak potężny podmuch świeżego, kreatywnego powietrza z jego niepoważnymi parkami tematycznymi i festiwalami funky.

Wszystko to zostało wzbogacone o wspaniałą ścieżkę dźwiękową autorstwa legendy LucasArts, Petera McConnella. Starannie remiksuje on utwory z oryginału i udaje mu się przełożyć na dźwięk uderzającą wizualną tożsamość tych oszałamiających światów. Można poczuć, jaką frajdę musiało sprawić stworzenie wizualnego i dźwiękowego języka tych przemyślanych przestrzeni za pomocą nowoczesnej technologii.

Sposób, w jaki Psychonauts 2 prowadzi z uwagą, sprawił, że opuściłem to doświadczenie z sercem wypełnionym po brzegi. Jestem wielkim fanem oryginału, więc byłbym pierwszą osobą, która powiedziałaby ci, gdyby coś było nie tak. Ale przez tydzień lub dwa byłem znowu tym 10-letnim dzieckiem, które wzięło do ręki zabawnie wyglądające pudełko z grą i wyruszyło w piękną podróż.

Psychonauts 2 jest dostępne na PlayStation 4, Xbox One, Xbox Series X/S oraz PC. My graliśmy w wersję pecetową.